लहाना मुला बरोबर मुलासारखंच वागावे तर सम-वयस्क मित्रा बरोबर मित्राप्रमाणे, हा माझा सिध्दांत विभाला व संजनाला दोघींना देखील आवडला व त्या दोन छकुल्या मुलींबरोबर जसा मी रमत गेलो तसे तसे त्या घरासोबत माझे नाते एकदम मजबुत होऊन गेले, मी जेव्हा ही वेळ मीळत असे त्या घरी पळत असे, माझ्या कंपनी पासून त्यांचे घर जवळ जवळ ४० एक किलोमीटर होते पण मला ते अंतर त्यावेळी काहीच वाटायचे नाही व त्या घराला देखील मी शक्यतो आपलासा वाटत होतो त्यामुळे मला घरी येण्या-जाण्याची काही काल मर्यादा कधी पडलीच नाही, घरातील सर्व मेंबर मला आपलाच समजत व त्या दोघी छकुल्या तर रवीवारची वाट पाहत बसत की राज मामा घरी येणार व आम्हाला संगणक शिकवणार, फिरायला घेऊन जाणार हे त्यांचे प्लान मी येण्याच्या आधीच तयार असत. संजना कामात बीझी तर तीचे पती एअर्फोर्स मध्ये कामावर कधी दिल्ली तर कधी बाहेर शहरी. त्यांचे आई-वडील वयाने ७० पार त्यामुळे त्या मुलींना माझाच एक आधार राहीला हसण्या खेलण्यासाठी व मला त्यांचा.
"अरे राज, बच्चोंके च्क्कर में तो तुम मुझे भुल ही गये हो ना.. ? तुम्हे याद होना चाहिए की में भी तुम्हारी एक दोस्त हुं" विभा. हा विभाचा माझ्यावरचा शेरा नेहमीच लागू पडत असे कारण संजनाच्या घरी जान्याच्या आधी मी विभाच्या घ्री जाईन हा माझा निर्णय विभाच्या गेट पर्यंत जाऊ पर्यंत बदलत असे व मी विचार करत असे की यार असे मुलीच्या घरी सारखे सारखे गेल्यावर तीचे आईवडील काय म्हणतील असा विचार करुन मी माझा मोर्चा सरळ संजनाच्या घराकडेच जात असे , असे नेहमी होत राही व विभा मला रोज आपल्या घरी बोलवत राही.
एके दिवशी विभा माझ्या केबीन मध्ये आली व मला म्हणाली " राज आज कोई बहाना नहीं चाहीए, देखो आज मेरा बर्थडे है, शाम को छोटीसी पार्टी है घर पें तुम सीधे घर चले आना, संजना भी वही मिलेगी तथा बच्चे भी, ठीक है" माझा हो - ना काही विचारता सरळ बाहेर गेली व अर्धा-दिवसाची रजा टाकून घरी निघून गेली. मी देखील मागोमाग अर्धा-दिवसाच्या रजेचा अर्ज घेऊन वर्माजीच्या समोर उभा राहीलो, पहील्यांदा त्यानी काही न बोलता रजा मंजुर केली व मी बाहेर जाता जाता फक्त एवढेच म्हणाले " बिना गिफ्ट मत जाना" व हसले. मी चमकुन त्यांच्या कडे पाहीले त्यांच्या डोळ्यात मला असे दिसले की ते म्हणता हेत " जा बेटा जा, मुझे पता है तुम कहा जा रहे हो"
गिफ्ट खरेदी करणे - सर्वात मोठा प्रश्न की तीला काय आवडत असेल, मी विचार केला अरे यार तु तीला कधीच तीची आवड - नावड विचारलीच नाहीस गिफ्ट कसे घेणार.
तरी देखील मनाचा हिय्या करुन मी बाझार मध्ये एका शोरुममध्ये घुसलो, व प्रचंड भाव पाहून परत मागे फिरलो, जिवाची मोठीच घालमेल चालू होती व विचार केला, लेका कधी मुलीसाठी गिफ्ट खरेदी केले असते तर तुला नक्की माहीत असते की मुलींना काय आवडते ते, स्नेहाला पण कधी गिफ्ट दिले नाहीस ना कधी कोणाला. आता काय करावे, ह्या विचारामध्ये मी मग्न असताना वेळ भराभर निघून जात होता माझा कडे एक तास वाचला होता तीच्या घरी जाण्य़ासाठी, मी मुर्खासारखा ईकडे-तीकडे शोधक नजरेने फिरत होतो व मला काहीच तीच्यासाठी योग्य वाटत नव्हते, तेव्हा मात्र मी गिफ्ट न घेताच तीच्या घरी जाण्याचा निर्णय घेतला व लगेच घरी जाण्यासाठी मार्केटच्या बाहेर आलो तर बाहेर एक फुलवाला फुले विकत बसला होता, माझ्या चेह-यावर एक बेरकी हसू उमटलं व मी लगेच एक फुलांचा गुच्छ डॊळे मीटून निवडला व सरळ पैसे देऊन तीच्या घराकडे निघालो.
जसे ती वाट पाहत उभी असावी ह्या पध्दतीने ती मला घराबाहेरच भेटली दरवाज्याजवळ. विभाला मी ती फुले दिली व म्हणालो " मुझे बस यही पसंद आया, जो तुम्हे में दे सकता था" ती ने हसून ती फुले आपल्या छातीशी लावली व म्हणाली " तु यहा मेरे घर पें आए हो यही बडी बात है, बाकी यह फुल मुझे बहोत पसंद है, थक्स." व मला आत घेऊन गेली व मी नियमाप्रमाणे तीच्या आईला व वडीलांना भेटलो व नमस्कार करुन तेथेच एका कोप-यामध्ये मी उभा राहीलो, तीचे जे मित्र आले होते त्यासर्वामध्ये मी एक बावळटासारखा दिसत होतो ना त्यांच्या सारखे कपडे माझे किमती ना माझ्या कडे त्या सोन्याच्या साखळ्य़ा गळ्या भोवती. पण जसा जसा वेळ जाऊ लागला तसे तसे समजू लागले की ही सर्व मंडळी फक्त एक फार्मालिटी पुर्ण करण्यासाठी येथे आलेली आहेत ना कोणाला वाढदिवसाचे अप्रुप ना कोणाला विभाचे. सर्वांना खाने पीणे व फक्त केक शी मतलब. मी जैन त्यामुळे केक ह्या प्रकारापासून दुरच उभा होतो, जेव्हा विभा माझ्या जवळ केक घेऊन आली तेव्हा मी तीला सांगितले "माफ करना में केक नही खां पाऊंगा, इस में अंडा है ना" ती हसली व म्हणाली " मुझे पता है तुम जैन हो, कोई बात नहीं यह दुसरा वाला केक लों इस में अंडा नही है" मी तो केक घेऊन तेथेच बाजूला उभा राहीलो.
ह्या ५.५ ईचाच्या पोरीमध्ये आहे काय ? का मी येथे उभा हा, गिफ्ट दिले , केक देखील खाल्ला तरी देखील मी येथे का उभा ?
आज ही सफेद ड्रेस मध्ये नेहमी पेक्षा सुंदर दिसत आहे ना ? नेहमी ही केसे बांधून फिरते पण हीला कोणीतरी सांगा हो, मोकळ्या केसामध्ये ही जरा जास्तच सुंदर दिसत आहे, नेहमी माझ्या समोर गालातल्या गालात ह्सणारी ही विभा आज एकदम दिलखुलास पणे हसत आहे मी आजच तीचे हे निरागस हसू पाहत आहे, कार्यालयीन वेळेत ही कीती व्यवहारीक वागते व आपल्या मित्रांसोबत. मैत्रीणी सोबत की मनमोकळे पणाने वागते... सुंदरता तन में नही मन में होनी चाहीए... असे म्हणतात, खरोखर तन भी सुंदर व मन भी सुंदर अशी ही विभा. माझा विषयी आपुलकी बाळगते अथवा दया माहीत नाही पण माझ्याशी खुपच प्रेमाने वागते.. असाचा बीनपायाचा मी विचार करत उभा होतो तोच मला विभाने आवाज दिला व मला विचारले " अरे कहां खो गए हो राज ? आज यहीं रुक जाना देर हो गयी है" मी म्हणालो " अरे नहीं, अभी तो दस ही बजे है, जादा टाईम नही हुंआ है, मे चला जाऊगां" तीने जरा जास्तच प्रयत्न केला पण मी जाने नक्की केले होते तेव्हा तीचा नाईलाज झाला व मला नाक्यापर्यंत सोडण्यासाठी ती माझ्या बरोबर चालत चालत येऊ लागली.
"राज, पता है, यह सब दोस्त बहोत कुछ गिफ्ट लाए, यह सब मुझे बचपण से जान ते है, सब को मेरी पसंद पता है, पर फिर भी कोई मेरी पसंद का गिफ्ट नही लाया" मी जरा नर्वस झालो व म्हणालो " यार, मुझे माफ करना, तुम्हे अचानक ही बताया था की तुम्हारा बर्थडे है, तथा मुझे पता नहीं था की तुम्हे क्या पसंद है, मेंने कधी तुमसे पुच्छा ही नही था" पण त्याच वेळी विभा म्हणाली " अरे नहीं, पुरी बात तो सुना करो पहले कभी, तुम जो फुल लाए थे ना वह मुझे बहोत पसंद आएं, सच्ची" मी म्हणालो" अरे मुझे पता है, तुम मेरा दिल रखने के लीए कह रही हो, पर कोई बात नहीं तुम्हारा एक गिफ्ट मेरे उपर उधार रहा..ठीक है"
मी तीला तेथेच सोडुन पुढे रिक्षा स्टाप वर उभा राहीलो काही काळ, तीने दोन एक मीनीटे वाट पाहीली व आपल्या घरी निघून गेली, मी तसाच चालत निघालो व मनामध्ये एक प्रकारचे युध्द चालू होते, यार ती कीती मार्डन मुलगी आहे, तु कुठे, स्नेहा मुळे झालेली पोकळी भरुन काढण्याचा तुझा प्रयत्न असेल तर विचार देखील करु नको, तु तीच्या शिवाय जगू शकत नाहीस हे तुला माहीत आहे, तर दुसरे मन अरे लेका, असे काय एकाच मुली मागे जगणे शक्य आहे का ? परत पहीले मन, अरे यार, ना तुझ्या कडे घर ना दार. काय म्हणून ती तुझ्यावर प्रेम करेल अथवा तुझे प्रेम स्विकारेल. असे काही ना काही विचार डोक्यात घेऊन मी कळत न कळत मारुती कंपनीच्या गेट पर्यंत आलो व मागून एका बाईक वाल्याने मानेसर जाण्याचा रस्ता विचारला मी त्याला म्हणालो " आप को दिक्कत ना हो तो में आप को मानेसर के रोड्तक ले जाता हूं, मुझे भी वही जाना है: तो ठीक आहे म्हणाला व मी त्याच्या बरोबर कंपनी गेट पर्यंत आलो.
रोज रोज ची बस व रिक्षाची कटकट मला अतीच होत होती मी वर्माजी तथा साहबांची बोलून दोन एक महीन्याचा पगार आगावू घेतला व नवीन सीबीझी होंडाची घेतली.
लहान छकुल्या मुलींना भेटावे ह्या उद्देशाने मी संजनाच्या घरी गेलो पण हाती माझ्या कंपनी मधील माझी पिशवी देखील होती, लहान मुलींनी खेळता खेळता माझ्या पिशवीतील सर्व सामान विस्कटले व त्यातील काही सीडी, फ्लापी काढून खेळू लागल्या, मी त्यांना मना केली तर छोटी रुसून एका खोलीत नीघून गेली, मोठीला मी जवळ घेतले व समजावून सांगितले की बेटा ही सर्व माझ्या कामाच्या वस्तू आहेत ह्या हरवल्या तर माझे काम थांबेल, ती समजली व जाऊन आपल्या लहान बहीणीला देखील समजावून आली पण एका अटीवर काहीतर खाण्यासाठी आना, आताच्या आता. मी काही चिप्सची पाकेटे व काही चाक्लेट आणून दिले तेव्हा तीने काही सामान परत दिले पण नजर चुकीने माझी महत्वाची डायरी तेथेच राहीली, व त्याचा मला खुप मोठा त्रास पुढे होणार होता.
दोन एक दिवसानंतर रवीवारी मी संजना व विभा जवळच्या एका मार्केट मध्ये फिरत होतो तोच एका मोबाईल दुकानातुन मला दोघींनी मिळून एक मोबाईल घेण्यास भाग पाडले व बोलता बोलता संजना माझ्या लग्नाचा विषय घेऊन माझ्याशी व विभाशी बोलू लागली व तीने अचानक विभाला विचारले " तुम करोगी शादी राज से ? यह शायद तुम से प्यार भी करता है" मी दचकलोच व संजनाला म्हणालो " अरे सिंस यह क्या बोल रही है आप, संजना गलत बात है यह, बुरा मत मान ना सिस्टर ने मजा की या है" मी परत संजनाला म्हणालो " यह आप को कीस ने बताया" संजना म्हणाली " तुम्हारी डायरी ने, जो तुम घर भुल गये हो, कल."
विभा काही न बोलताच सरळ निघून गेली, संजना व मी एकदम विचारत पडलो की अरे यार गफलत तर नाही ना झाली ?
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा